اجازه هست به عشق تو، توی کوچه ها داد بزنم؟

روی پشت بوم خونه ها اسمتو فریاد بزنم؛

اجازه هست که هر نفس ترانه بارونت کنم؟

ماه و ستاره رو بازم فدای چشمونت کنم؛

اجازه هست که خنده هات قلبمو از جا بکنه؟

بهت بگم عاشقتم، دوست دارم یه عالمه؛

اجاز هست بهت بگم عشق تو توی سینمه؟ 

جونمو هم به پات بدم بازم برای تو کمه؛

به من بگو، بگو به من، بگو منو دوسنم داری؟

بگو که واسه هوست پا روی دلم نمی ذاری

اجاز هست نگاهتو توی خاطرم قاب بکنم؟ 

چشمی که بدخواهمونه به خاطرت خواب بکنم؛

اجازه فریاد بزنم توی قلبمی تا به ابد؟

بدون اگه رسوا بشم بخاطرت خوبه نبرد؛

اجازه هست کنار تو به اوج ابرهام برسم؟

دست توی دستمو برم به فردا برسم؛

اجازه هست دریا بشم، کویرو پیومنه کنم؟

تو صدف دلم بشی، من توی دلت خونه کنم؛

اجازه هست یه لحظه باز توی چشات نگاه کنم؟

با یک نگاه بی ریا روی غمو سیاه کنم؛

اجازه هست ... ؟

و سرانجام فاصله ها حادثه ساختند

                         تکرارت عادتی همیشگی

             و من قربانی این هوس

                           دلم می خواست باشی همدمم

                     شبهای برفی

       دلم می خواست ماه صورتت را

                         ببینم در زلال دیدگانم

                    ولی من انتخابت کرده بودم

                                  همین بود اشتباهم

                                            همین بود اشتباهم....                   

صدای کوچ عشق تو
ز حسرت خانه قلبم
مرا اشفته میسازد
به فکر صبح فردایم

و در آخر : 

به کوه گفتم عشق چیست؟ لرزید. به ابر گفتم عشق چیست؟ بارید. به باد گفتم عشق چیست؟ وزید. به پروانه گفتم عشق چیست؟ نالید. به گل گفتم عشق چیست؟ پرپر شد. و به انسان گفتم عشق چیست؟ اشک از دیدگانش جاری شد و گفت؟ دیوانگیست

آدمی اگــر پیـامبــــر هم باشــد از زبـان مردم آســوده نیسـت?

زیرا اگر بسیار کار کند?می گویند احمــق است؛اگـر کم کار کند?

می گویند تنبل است؛اگر بخشش کند می گویند افراط می کند

اگر جمعگرا باشد?می گویند بخیـل است؛اگر سـاکت و خاموش

باشد می گویند لال است و اگـر زبان آوری کند?می گوینـد وّراج

و پــرگوست؛اگـر روزه بــرآرد و شب ها نمــاز بخواند می گویند

ریـاکـار است و اگــر نکند می گویند کــافر است و بی دین؛لــذا

نباید بر حمـد و ثنـــای مــردم اعتنــا کرد و جز از خداوند نبـاید از

کسی ترسید.

شیخ بهایی

در یک آشنایی دوستانه

                                ما با هم دست دادیم

تو فقط دست دادی

                                و من . . .

                    همه چیز از دست دادم.